het openai IMO-nieuws raakte me dit weekend behoorlijk zwaar Ik zit nog in de acute fase van de impact, denk ik Ik beschouw mezelf als een professionele wiskundige (een karakterisering waar sommige echte professionele wiskundigen het misschien niet mee eens zijn, maar mijn partij heeft mijn regels) en ik denk niet dat ik een enkele IMO-vraag kan beantwoorden Ok, ja, IMO is zijn eigen kleine atletische subsectie van wiskunde waarvoor ik niet heb getraind, enz. enz., Maar. als ik iemand in het wild ontmoet die een IMO-goud heeft, update ik onmiddellijk naar "deze persoon is veel beter in wiskunde dan ik" Nu kunnen een stel robots het. Als iemand die veel van zijn identiteit en zijn werkelijke leven heeft opgebouwd rond 'goed is in wiskunde', is het een klap in de buik. Het is een soort sterven. Op een dag ontdek je bijvoorbeeld dat je met honden kunt praten. Het is leuk en interessant, dus je doet het meer, leert de fijne kneepjes van hun taal en hun diepste gewoonten. Je leert dat andere mensen verrast zijn door wat je kunt doen. Je hebt er nooit helemaal bij gepast, maar je leert dat mensen je vermogen waarderen en willen dat je in de buurt bent om hen te helpen. De honden waarderen jou ook, de enige tweevoeter die het echt snapt. Je verzamelt voor jezelf een soort verbondenheid. Dan word je op een dag wakker en is de Universal Dog Translator te koop bij Walmart voor $ 4,99 het IMO-resultaat is niet echt nieuws. als je kijkt naar de METR-agent-taaklengte over tijdplot, denk ik dat agenten die in staat zijn om ~ 1.5 uur-problemen op te lossen, precies op tijd komen. Dus op de een of andere manier zouden we niet verrast moeten zijn. En inderdaad, het lijkt erop dat meerdere bedrijven hetzelfde resultaat hebben bereikt. Het is gewoon... Het opkomende tij stijgt net zo snel als het is gestegen Natuurlijk is verdriet om mijn persoonlijke identiteit als wiskundige (en/of productief lid van de samenleving) het kleinste deel van dit verhaal Vermenigvuldig dat verdriet met *elke* wiskundige, met elke programmeur, misschien wel elke kenniswerker, elke kunstenaar... In de komende jaren... Het is een iets groter verhaal En natuurlijk is er daarnaast de angst voor de daadwerkelijke dood, waar ik misschien later meer op in zal gaan. Dit pakket -- verdriet om relevantie, verdriet om het leven, verdriet om wat ik heb gekend -- is niet uniek voor het AI-tijdperk of iets dergelijks. Ik denk dat het een standaard iets is als men het einde van de carrière of het einde van het leven bereikt. Het zou zomaar kunnen dat dat voor velen van ons wat eerder komt, in één keer. Ik vraag me af of we er klaar voor zijn