Ik praat veel over systemen en regels, maar de mensen die ik in het geheim bewonder zijn de naturals, de discretionaire handelaren met een ongekende intuïtie. Wat ik bewonder is dat ze zich geen reet aantrekken van het benoemen van "edge" of het tot in den treure diagrammen; het is in hun wezen gebakken. Ze geven je geen les over verwachtingswaarde, out-of-sample data, enzovoort. Ze hebben de regels niet voor zich uitgestald om het spel te spelen. Ze praten niet over edge, ze zijn edge. Bij de meeste spellen is de piek discretionair, de speler die tempo, ruimte en risico beter aanvoelt dan wie dan ook. Zet het systematische type naast hen en het is bijna komisch: de ene hand die instructies vasthoudt, de andere een rekenmachine, de flow pauzeren om het regelboek te verifiëren terwijl de naturals weer scoren. Overal behalve bij de handel wordt die clipboard-en-rekenmachine-energie blootgelegd. Handel is de uitzondering: een solide systeem kan je naar competentie trekken en je consistent houden; alleen aan de top kunnen de echte naturals een plafond doorbreken dat de modellen niet kunnen. Maar discretionair is verleidelijk omdat de instapdrempel laag is: geen zware technologie, alleen oordeel. De valkuil is dat het gemakkelijk is om geluk voor vaardigheid aan te zien. Bij systematische handel is de drempel om te beginnen hoger en de feedback kouder, cijfers flatteren niet. Als je uitkomsten in kaart zou brengen, zou je zien dat 95% van de discretionaire handelaren zichzelf voor de gek houdt aan de onderkant, systematische handelaren boven hen, en een klein percentage van elite discretionaire professionals aan de top. Discretionair is gemakkelijk om in te stappen en wreed om te beheersen; systematisch is moeilijk om in te stappen maar stabieler om vol te houden.