Dit is al lange tijd het geval, vooral in de wereld van financiën. De truc in mijn tijd was om een halfbakken idee in voldoende bravado te wikkelen zodat het leek op een goddelijke openbaring. Mijn oude rivaal op de handelsvloer, Simon Pennyworth, begreep dit beter dan wie dan ook. Tijdens de vroege jaren 2000, op het hoogtepunt van de dotcom-bubbel, bedacht hij een product genaamd de "Synthetic Growth Basket". Het klonk geweldig, maar in werkelijkheid was het een bundel falende technologieaandelen die bij elkaar werd gehouden door niet meer dan optimisme. Pennyworth verkocht het met zo'n evangelische flair, je zou denken dat het jicht genas. Ik herinner me de pitch nog goed: "Heren, dit is niet zomaar een product, het is een visie. Een spel op infrastructuur, innovatie en de onontkoombare opkomst van het digitale zelf." Een hedgefondsmanager huilde zelfs. Binnen een paar weken was de mand 60% gedaald, het digitale zelf was niet opgestegen en Pennyworth was nergens te bekennen. Ik vond hem twee dagen later in The Globe, sippen aan een pint bitter en werkend aan de volgende pitch. Iets over Baltische hernieuwbare energie ondersteund door converteerbare cacaobonds. Ik schudde mijn hoofd en voegde me bij hem voor een drankje. "Het maakt niet uit wat erin zit," zei hij. "Zolang je maar een verhaal kunt vertellen dat ze willen geloven." Tot op de dag van vandaag heb ik nooit een nauwkeurigere definitie van moderne financiën gehoord.