Po kilku dniach intensywnego korzystania z GPT-5 za pośrednictwem Cursor oraz modelu GPT-5 Pro w aplikacji internetowej, podtrzymuję wszystko, co powiedziałem o tym, że jest to znacznie mądrzejszy model i lepszy w kodowaniu niż Opus 4.1. Wciąż lubię Opus i uważam, że ergonomia Claude Code jest w wielu aspektach lepsza, ale jeśli próbujesz robić naprawdę trudne rzeczy, które wymagają naprawdę sprytnego myślenia opartego na pierwszych zasadach i umiejętności informatycznych, GPT-5 to zupełnie inny poziom. Ale podejrzewam, że to ujawnia się tylko wtedy, gdy tryb wysiłku rozumowania jest ustawiony na co najmniej średni, a naprawdę manifestuje się przy wysokim ustawieniu wysiłku. Dobrym przykładem problemu jest przygotowanie „redlines” dokumentów dwóch długich, skomplikowanych dokumentów prawnych. Nie różne wersje tego samego dokumentu, ale dwa różne dokumenty, które pochodzą z wspólnego ogólnego szablonu. To bardzo, bardzo trudny problem do rozwiązania, który wymaga wielu sprytnych sztuczek i heurystyk, aby uzyskać przyzwoitą wydajność i jakość wyjściową (mówię tutaj o używaniu tradycyjnych technik programowania, a nie o używaniu LLM do porównania). GPT-5 z agentem Cursor może po prostu wymyślić więcej, lepszych, sprytnych (ale pragmatycznych) pomysłów szybciej i wdrożyć je poprawnie i bez dużego wsparcia, w porównaniu do Opus 4.1. To zależy od tego, nad czym pracujesz. Wciąż uważam, że wolę kod frontendowy w NextJS od Opus, na przykład. Ale zdecydowanie powinieneś sprawdzić to sam na swoich rzeczywistych problemach i nie ufać wszystkim tym wielu ludziom, którzy mówią, że model jest do niczego i że to dowód na to, że osiągnęliśmy ścianę. Albo korzystają z kiepskiej darmowej wersji bez zastanowienia, albo nie mają pojęcia, jak skutecznie formułować zapytania, albo pozwalają swoim uczuciom wobec OpenAI i Altmana wpływać na swoje poglądy.